दारू एक व्यसन आणि मराठी संस्थळ

दारू पिणे ही आवड तर पाजणे हा एकेकाळी आमच्या चरितार्थाचा भाग होता.

म्हणून ह्याविषयावर हक्काने थोडेसे खरडतो.( एरवी सुद्धा खरडतो ......)

एखादा माणूस दारू चे आचमन करत असेल तर अनुभवाने आम्ही (पाजणारे ) हा दारू पितोय का दारू ह्याला पीत आहे हे सांगू शकतो.

येथे दारूला उगाच बदनाम करण्यात येत आहे. असे माझे स्पष्ट मत आहे.

दारू हे केवळ एक निमित्त असते.

मुळात व्यसनाधीन माणूस कोणत्याही व्यसनाच्या आधीन होण्याआधी त्यांच्या मानसिक दृष्ट्या कुठेतरी जबरदस्त कंपूवत असतो.

कारणे जगात अनेक असतात पण त्या कारणांना वास्तविक आयुष्यात तोंड देणे विविध कारणास्तव शक्य झाले नाही. किंवा तोंड देण्याची मानसिकता नसेल तर मग आपले शरीर एखादे मृगजळ शोधते. मग त्यासाठी वास्तविक जगातील एखादे व्यसन उदा दारू हि त्या इसमास खर्या आयुष्यातून एखाद्या मोहमयी जादुई दुनियेत नेऊन ठेवते. तेथे मिळणारा क्षणिक आनंद व त्यात दुनियेत चालणारी आपली अधिसत्ता त्या दुनियेत आपल्याला सारखे रमण्यास प्रवृत्त करते ह्यालाच मग व्यसन लागणे असे म्हणतात.

माझ्या पाहण्यात अनेक लोक आयुष्यात काहीतरी मोटीव. लक्ष्य ,उदिष्टाचा अभाव असल्याने दारूच्या आहारी नोकरी झाल्यावर संध्याकाळी काय करायचे ह्या विवंचनेत जातात.

दारूचे काय किंवा अमली पदार्थांचे काय व्यसन हे केव्हाही वाईट. दारूपेक्षा सिगरेट चे व्यसन केव्हाही वाईट. हे व्यसन कुठेही सार्वजनिक जागी भागवता येत असल्याने ते लवकर लागते.दारू शिवाय एकादी व्यक्ती दिवसभर राहू शकते. मात्र सिगारेट पिणारी साधी व्यक्ती दिवसातून एकदा सुद्धा सिगारेट मिळाली नाही तर ......

कितीतरी माझ्या माहितीत असणारे सज्जन सिगारेट प्यायल्या शिवाय सकाळी संडास सुद्धा करू शकत नाही.

माझ्या आयुष्यात आभासी जगत आणि त्यातील संस्थळ आल्यामुळे इतर कोणत्याही गोष्टी करण्यात फुरसत मिळत नाही. घराची कामे व त्यातून मिळालेल्या वेळात ह्या जगतात वाचन ,लिखाण करायला फुरसत नसते-

एखाद्या दारूच्या व्यसनी माणसाने मराठी संस्थळांवर एखाद्या प्रस्थापित विचारवंतांशी ( कंपूशी) वैचारिक  पंगा घ्यावा मग कसा तो सतत आपले व्यनी ( मेसज ) किंवा आपल्या खरडी  किंवा एखादे लेख त्यावरील प्रतिसाद किंवा स्वतःचे लेख त्यावरील प्रतिसाद ह्यावर व्यसन जडल्या सारखा जखडून जातो.

सुरवातीला मला मराठी संस्थळांवर लिहिण्याचे , वाचण्याचे व्यसन म्हणावे इतके व्यसन लागले होते. अनेक तास मी नेटवर ह्या संस्थळांवर पडीक असायचो.


मग मी काही दिवस दारूच्या आहारी गेलो.

 (म्हणजे काय तर  एका संसारी माणसाच्या आयुष्यात जेवणापूर्वी एखादा पेग हे प्रमाण नॉर्मल गणले जाते.)
ह्या न्यायाने सुट्टीच्या दिवशी आठवड्यातून दोनदा आमच्याकडून तीर्थ प्राशन होऊ लागले:
आता मद्य व मराठी संस्थळ व  असे दोन्ही मकारांमधील संतुलन सांभाळून जगत आहे.
ह्यात भर पडली ती माझ्या ब्लॉग ची


आज रविवार चा सुट्टीचा दिवस
नुकतेच चमचमीत संमिश्र जेवण झाली.
पावसाने सडकून आपली नित्यनियमाने हजेरी लावली.
बायकोने देलेले घरचे काम उरकून मी शय्यागृहात शिरलो.
मिलिंदचा गारवा अनुभवायला लागलो.

हातात सोनेरी रंगाचे द्रव्य असणारा चषक असावा अशी एक कल्पना डोक्यात आली त्याहून निमिषार्धात दारू एक व्यसन आणि मराठी संस्थळ ह्या विषयावर लिहिते होण्याची कल्पना उगम पावली.
आणि माझ्यातील नवजात लेखकाने माझ्यातील भविष्यातील तळीराम संपवला.

अवांतर
मद्याचा चषक अथवा एकाच प्याला हा क्वचित हातात धरणारे अनेक धुरंधर पुढे परिस्थिती च्या हातातील बाहुले बनून भविष्यात तळीराम झाल्याची शेकड्याने उदाहरणे पहिली आहेत. तेव्हा
पंचतारांकित संस्कृतीत काम करून सुद्धा मला लिहीवेसे वाटते की.
I drink alcohol occasionally, But everyday is not occasion for me.